Чаҳор вижагии ҳунарманди қуръонӣ
Ба гузориши ИКНА, раҳбари муаззами Инқилоби Эрон дар дидори ахири ҳазорон нафар аз коргарони саросари кишвар ба муносибати ҳафтаи кор ва коргар бо истинод ба ояти 227 сураи «Шуаро» фармуданд: «Мурод аз ин таъбироти «амали солеҳ», ки дар Қуръон ҳаст ва анвоъи таъбирот ва тамҷидҳое, ки аз «амал» дар ривоятҳои мутаадид ҳаст, фақат намоз ва рӯза нест; «амал» яъне ҳама тавр амале; Ҳам амале, ки инсон мекунад ба унвони ибодат, ҳам амале, ки инсон мекунад барои овардани нони ҳалол дар суфра; Ин ҳам амал аст, ин ҳам амали солеҳ аст; اِلَّا الَّذینَ آمَنوا وَ عَمِلُوا الصّالِحات шомили ин амал ҳам мешавад; Унвони «амал» як унвони омме аст.»
Матни оят: «إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا ۗ وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ»
Тарҷумаи оят: "Магар касоне, ки имон оварда ва корҳои шоиста карда ва Худоро бисёр ба ёд оварда ва пас аз онки мавриди ситам қарор гирифтаанд ёрӣ хостаанд. Ва касоне, ки ситам кардаанд ба зудӣ хоҳанд донист ба кадом бозгаштгоҳе бархоҳанд гашт."
Ин оят имон, амали солеҳ, бисёр ба ёди Худо будан ва истодагӣ дар баробари ситамро аз сифоти шоироне медонад, ки гумроҳон аз онҳо пайравӣ намекунанд. Гуфта шуда ин оят ба ин далел нозил шуд то шоирони муъминро аз шоирони ҳаҷвгӯ, мутазалзил ва душмани Расули Худо, ки дар оёти қабл накӯҳиш шудаанд, истисно кунад.
Аз онҷо, ки бештари оёти ин сура дилдорӣ ба Паёмбари Акрам (с) ва муъминони андаки он рӯз дар баробари анбӯҳи душманон аст ва низ аз онҷо, ки бисёре аз оёти ин сура дар мақоми дифоъ аз Паёмбар (с) дар баробари тӯҳматҳои нораво нозил шуда, сураро бо як ҷумлаи пур маънеи таҳдидомез ба ин душманони лаҷуҷ поён дода, мефармояд: Ба зудӣ онҳо, ки ситам карданд медонанд, ки бозгашташон ба куҷо аст ва сарнавишташон чигуна аст?! (وَ سَیعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَی مُنْقَلَبٍ ینْقَلِبُونَ). Гарчи баъзе аз муфассирон, хостаанд ин бозгашт ва сарнавиштро мунҳасиран ҳамон оташи дӯзах, муаррифӣ кунанд, вале ҳеҷгуна далеле барои маҳдуд сохтани он надорем, балки мумкин аст шикастҳои пай дар пай, ки дар ҷангҳои Бадр ва монанди он домани онҳоро гирифт ва заъф ва зиллате, ки саранҷом дар ин дунё насибашон шуд илова бар шикасти охират дар мафҳуми ин таҳдид ҷамъ бошад.
Раҳбари Инқилоби Эрон ҳам дар суханоне бо истинод ба ин оят дар бораи нигоҳи Ислом ба ҳунар мефармоянд: «Ислом ҳунарро на фақат қабул карда балки ташвеқ карда. Қуръон як асари ҳунарӣ аст... Пайғамбари Акрам аз шуарое, ки ба ҳақ [буданд], тарвиҷ карданд; Қуръон аз шоире, ки اِلَّا الَّذینَ ءامَنوا وَ عَمِلُوا الصّالِحت бошад тарвиҷ карда; Арз кунам, ки аиммаи мо бисёрешон шеър мегуфтанд.»
