آمریکا در جنگ علیه تروریسم در آفریقا شکست خورده است

به گزارش ایکنا به نقل از The Spectator، نیک تورس (Nick Turse)، نویسنده و تحلیلگر آمریکایی در یادداشتی به موضوع شکست آمریکا و سیاست‌های این کشور در مبارزه علیه تروریسم در آفریقا پرداخت و نوشت: پس از 11 سپتامبر، ایالات متحده شبکه‌ای از پایگاه‌های نظامی را در سراسر مناطق شمالی آفریقا برای مبارزه با یک جنگ سایه علیه گروه‌های اسلام‌گرای افراطی ایجاد کرد و نیجر در مرکز این تلاش‌ها قرار گرفت.

پهپادهای آمریکایی از پایگاه Airienne 201، که برای مردم محلی به عنوان "Base Americaine"  شناخته می‌شود، برای ردیابی تروریست‌ها به سراسر منطقه فرستاده شدند. کودتا علیه رئیس جمهور بازوم (رئیس جمهور برکنار شده نیجر) نشان دهنده اختلال دیگری در این جنگ طولانی‌مدت و عمدتاً مخفیانه علیه تروریسم است.

نیروهای آمریکایی در نیجر در حال حاضر در پایگاه‌های خود محدود هستند. آینده کمپین دو‌ دهه‌ای آمریکا برای مبارزه با تروریسم در تردید است.

کمپین از کجا شروع شد؟

در سال 2008، حدود 2600 پرسنل نظامی ایالات متحده در آفریقا مستقر شدند، اما امروز، حدود 6500 سرباز و پیمانکار غیرنظامی وجود دارد. پس از حملات برج‌های دوقلو، دولت ایالات متحده نتوانست حتی یک گروه تروریستی فراملی را در جنوب صحرای آفریقا شناسایی کند، اما با این وجود تلاش‌های گسترده‌ای را برای مقابله با تروریسم در آنجا آغاز کرد.

طی سال‌ها، آمریکا حملات پهپادی را در کشورهایی مانند لیبی و سومالی انجام داده است و کماندوهای آن در کشورهایی از جمله بورکینافاسو، کامرون، کنیا، لیبی، مالی، سومالی و تونس جنگیده‌اند. بیش از نیمی از نیروهای ایالات متحده در کمپ لمونیر(Camp Lemonnier)، یک پایگاه گسترده در کشور کوچک جیبوتی در شاخ آفریقا، مستقر هستند. بیش از 1000 نفر هنوز در نیجر مستقر هستند. پرسنل در داخل و خارج آن کشور مانند هر منطقه جنگی دیگری به طور چرخشی فعالیت می‌کنند.

پس از دو دهه شکست در سرکوب تروریسم در آفریقا، ایالات متحده بی سر و صدا اعتراف کرد که همه چیز به اشتباه پیش می‌رود. ارزیابی سال گذشته توسط یکی از مؤسسات تحقیقاتی پنتاگون نمی‌تواند از این تلخ‌تر باشد.

به گفته این سازمان، تعداد حملات تروریستی اسلام‌گرایان در غرب منطقه ساحل (نوار آفریقا بین صحرای صحرا در شمال و ساوان‌های گرمسیری در جنوب) از سال 2019 چهار برابر شده و خشونت‌ها از نظر شدت و دامنه جغرافیایی گسترش یافته است. محققان دریافتند تلفات مرتبط با گروه‌های اسلام‌گرای افراطی شبه‌نظامی در منطقه ساحل از 218 مورد در سال 2016 به 7889 در سال 2022 افزایش یافته است. این نشان از افزایش بیش از 3000 درصدی در شش سال دارد. این که دقیقاً نیروهای ویژه آمریکایی در آفریقا چه کاری انجام می‌دهند محرمانه است.

کارهایی که ارتش آمریکا در مورد آن سکوت کرده است !

جنگ آمریکا در آفریقا از بخش قابل توجهی از زبده‌ترین نیروهای آمریکا ـ کلاه‌سبزهای ارتش، نیروی دریایی و تفنگداران دریایی ـ استفاده می‌کند. حدود 14 درصد از کماندوهای آمریکایی اعزامی به خارج از کشور در سال 2021 به آفریقا فرستاده شدند؛ بیش از هر جای دیگری در جهان به جز خاورمیانه.

 نیروهای عملیات ویژه در سال 2021 به بنین، بوتسوانا، بورکینافاسو، چاد، ساحل عاج، جمهوری دموکراتیک کنگو، جیبوتی، مصر، غنا، گینه، کنیا، مالاوی، مالی، موریتانی، مراکش، موزامبیک، نیجر، نیجریه، سنگال، سومالی، تانزانیا و تونس اعزام شدند.

اما دقیقاً آنچه آنها در آنجا انجام می‌دادند یک راز است. دولت ایالات متحده فقط جزئیاتی در مورد مأموریت‌های بی‌ضرر، مانند استقرار کوتاه‌مدت برای آموزش یا ارزیابی توانایی‌های یک کشور در مبارزه با تروریسم ارائه می‌دهد، اما دون بولدوک(Don Bolduc)، سرتیپ بازنشسته ارتش که تا سال 2017 فرماندهی عملیات ویژه آفریقا (Socafrica) را بر عهده داشت، می‌گوید که نیروهای ویژه ایالات متحده در طول دهه گذشته در حداقل 13 کشور آفریقایی شاهد جنگ بوده‌اند.

دولت ایالات متحده تمام تلاش خود را برای پنهان کردن جنگ آفریقایی خود علیه تروریسم انجام داد، اما با مجروح و کشته شدن تعداد بیشتری از آمریکایی‌ها، پنهان کاری غیرقابل دفاع شد. بین سال‌های 2015 تا 2017، حداقل 10 حمله گزارش نشده به سربازان آمریکایی در غرب آفریقا رخ داده است. در فوریه 2017، تفنگداران دریایی ایالات متحده در نبردی با شبه نظامیان القاعده جنگیدند که آفریکام (فرماندهی نظامی آفریقایی آمریکا ـ Africom) هنوز آن را تأیید نمی‌کند.  این درگیری در تونس، نزدیک مرز الجزایر رخ داد.

تنها سه ماه بعد، طی یک مأموریت «مشاوره، کمک و همراهی»، کایل میلیکن (Kyle Milliken) 38 ساله از نیروی دریایی کشته شد و دو آمریکایی دیگر در حمله به یک کمپ شبه نظامیان در سومالی زخمی شدند. در همان سال دوباره، در ماه اکتبر، آفریکام سرانجام مجبور شد این داستان تخیلی را که نیروهای آمریکایی در حال جنگ در قاره نیستند، کنار بگذارد. این  پس از آن رخ داد که شبه نظامیان داعش به سربازان آمریکایی در نزدیکی تونگو تونگو، روستایی در نیجر، کمین زده و چهار سرباز آمریکایی را کشتند. در سال 2020، یک سرباز آمریکایی و دو پیمانکار پنتاگون در حمله گروه تروریستی الشباب سومالیایی به یک پایگاه آمریکایی در خلیج ماندا، کنیا کشته شدند.

شکست‌های پیاپی در جنگ با تروریسم ادامه دارد

کلی کاهلان (Kelly Cahalan)، سخنگوی آفریکام، به من (نویسنده یادداشت) گفت: مبارزه با VEOs ـ اصطلاح عامیانه نظامی برای سازمان‌های افراطی خشن یا گروه‌های تروریستی ـ برای ثبات حیاتی است. این یک اولویت اصلی برای بسیاری از شرکای ما در آفریقا است و آنها از ما برای حل این چالش کمک می‌خواهند.

همچنان راه حلی هنوز ارائه نشده است. علی‌رغم کمک‌های نظامی ایالات متحده، تمرین‌های آموزشی، مأموریت‌های مستشاری، ساخت پایگاه، نظارت هواپیماهای بدون سرنشین، حملات هوایی و نبرد زمینی، حتی ارزیابی‌های خود پنتاگون نیز به‌طور یکنواخت ناامیدکننده بوده است. در حالی که آفریکام ادعا می‌کند که برای ارتقای «امنیت، ثبات و رفاه» در این قاره و «مقابله با تهدیدات فراملی و بازیگران بدخواهانه» حضور دارد، این آفریقایی‌ها و نه فقط مردم ساحل از تروریسم ضربه خورده‌اند.

سازمان مرکز آفریقا(The Africa Center) دریافت که در سرتاسر این قاره، تلفات ناشی از خشونت‌های اسلام‌گرایان افراطی شبه نظامی از حدود 3000 نفر در سال 2010 به 19109 نفر در سال 2022 افزایش یافته است.

نیجر تنها متحد اصلی غرب بود که در ساحل غرب آفریقا باقی مانده بود. همسایگان آن ـ بورکینافاسو و مالی ـ درگیر حملات تروریستی هستند و توسط افسران نظامی اداره می‌شوند که دولت‌های آنها را سرنگون کردند. نیجر یکی از تنها جاهایی بود که آمریکا می‌توانست سربازانش را با خیال راحت مستقر کند، و دیپلمات‌ها آن را شریکی شکننده اما حیاتی در مبارزه علیه تروریسم اسلام‌گرای افراطی در آفریقا می‌دانستند.

اکنون، ایالات متحده کمک‌های امنیتی به نیجر را «متوقف» کرده است، و وقتی از پت رایدر(Pat Ryder)، سخنگوی ارشد پنتاگون، پرسیده شد که آیا ایالات متحده نیروهایش را (از آفریقا) خارج می‌کند یا خیر، او گفت که آنها در حال برنامه‌ریزی برای «موارد مختلف احتمالی» هستند. کودتای نیجر، و از دست دادن یکی از معدود شرکای منطقه ساحل آمریکا، شکست دیگری از سلسه‌شکست‌های طولانی‌مدت است.

ترجمه: محمدحسن گودرزی