Kilalang mga Iskolar sa Mundo ng Muslim/36 Isang Panimula sa Kasaysayan ng mga Manuskrito ng Qur’an
Ang ibang mga iskolar na di-Muslim ay nagsagawa ng mga pag-aaral sa kasaysayan ng pinakalumang mga kopya ng manuskrito ng Qur’an.
Si Francois Deroche, isang Pranses na iskolar sino isang dalubhasa sa Kodikolohiya at Palaeograpiya, ay tinalakay ang mga tampok ng pinakaunang mga manuskrito ng Banal na Qur’an sa kanyang aklat na "Mga Qur’an ng mga Umayyad: Isang Unang Pangkalahatang-pananaw".
Sa kanyang mga pag-aaral, sinusuri ni Deroche ang mga istilo ng pagsulat sa makasaysayang mga manuskrito na ito, isinasaalang-alang ang kaligrapiyo at ang rehiyon kung saan ginawa ang mga manuskrito na iyon.
Nag-aalok siya ng mga paglalarawan ng mga manuskrito, iba't ibang mga uri sa mga tinta, papel, at iba pang materyales na ginamit sa mga ito. Ipinaliwanag din niya ang mga yugto ng pagsulong sa mga kasanayan sa kaligrapya sa iba't ibang mga taon.
Binibigyang-diin niya ang papel na ginagampanan ng mga manuskrito na ito sa pagkumpirma ng pagiging tunay ng kung ano ang nasa teksto ng Qur’an.
Ang unang bahagi ng aklat ay nakatuon sa isang bilang ng mga manuskrito ng Qur’an na itinayo noong panahon ng Umayyad, karamihan sa mga ito ay gaganapin ngayon sa Paris at Saint Petersburg.
Sa ikalawang kabanata ng aklat, masusing pinag-aaralan ng may-akda ang tatlong manuskrito. Ang isa sa kanila ay nasa Istanbul, ang isa ay nasa London at ang pangatlo sa Saint Petersburg.
Tinalakay din niya ang iba pang mga manuskrito ng Qur’an na gaganapin sa Sana'a ng Yaman at Kairouan ng Tunisia. Ang pangkalahatang hitsura ng mga kopyang ito, lalo na ang kanilang istilo ng kaligrapya, ay katulad ng pinakalumang mga manuskrito ng Qur’an.
Ang mga ito ay malamang na nagmula noong bago ang 695 AD at sa panahon ng paghahari ni Abdul Malik ibn Marwan (646-705).
Sa ikatlong kabanata, tinalakay ng may-akda ang mga pagbabago sa anyo ng mga manuskrito, na nakatuon sa dalawang kopya kung saan mayroong isang patayong kaayusan na nagpapakita ng pag-unlad sa mga manuskrito.
Sa huling kabanata, ang "Emperor na Kopya" (marahil ang Ottoman na kopya) ay sinuri ng may-akda.
Tinutukoy din ni Deroche ang dalawang mga manuskrito ang isa sa Sana'a at ang isa pa sa Alemanya, na nagsasabing ang mga ito ay ginawa noong panahon ng Umayyad na mas binigyang pansin ang kagandahan ng kopya.
