Kahalagahan ng Monotheismo sa Panlipunan Pamuhay
Karaniwang bumabaling tayo sa Diyos kapag nawawalan tayo ng pag-asa sa ibang lugar. Sa kasong ito, naaalala ng isang tao ang Diyos, ngunit sa maliliit na mga bagay, pinaasa natin ang iba. Para bang ang mga pangunahing bagay ay pananagutan ng Diyos at ang mga tao ay may pananagutan sa maliliit.
Ang pinakamahalagang bahagi ng monoteismo ay nasa sistemang panlipunan. Ang ibig sabihin nito ay dapat nating makita ang pagkakaroon ng Diyos sa ating pang-araw-araw na buhay. Ang uri ng monoteismo kung saan binabanggit natin ang mga makatuwirang dahilan upang patunayan ang pagkakaroon ng Diyos at ang Kanyang mga katangian, ngunit pinababayaan ang Diyos sa ating pang-araw-araw na buhay, ay walang halaga. Kung naniniwala tayo sa isang bagay, ang paniniwalang ito ay dapat na maipakita sa ating buhay. Kung wala ang Diyos sa ating buhay, mahuhulog tayo sa polytheismo at masasaksihan ang iba't ibang mga uri ng paglihis sa buhay panlipunan.
Si Imam Sadeq (AS) ay nagsabi: "Ang mundo ay nagpakita ng sarili sa harap ng mga mata ng tao at naging napakadakila kung kaya't wala itong iniwang lugar para sa Kabilang Buhay."
Ito ay napakahalaga. Kung talagang natatakot tayo sa isang bagay, mag-iisip at magsisikap tayong gumawa ng isang bagay at makahanap ng kalutasan. Kung talagang natatakot tayo sa Araw ng Muling Pagkabuhay, marami tayong gagawing pagbabago sa ating buhay.
Ang katotohanan na mas gusto ng tao ang ngayon kaysa bukas ay may iba't ibang mga dahilan; ang una ay wala siyang tiwala sa hinaharap. Sa kasong ito, malinaw na hindi natin sineseryoso ang mga pangako ng Qur’an at hindi tayo naniniwala na ang mga pangakong ito ay tiyak na matutupad. Ang pangalawa ay ang mga kahirapan sa buhay at ang kahinaan ng isang tao sa paglaban sa mga ito. Ang isa pang dahilan ay ang pagkilala ng tao sa halaga ng maliliit na mga bagay, ngunit hindi sa malalaking bagay. Ang isa pang dahilan para sa kapabayaan na ito ay ang kahinaan ng lakas ng loob.
