به گزارش ایکنا از کرمان، امام حسن مجتبی(ع) فرزند امام علی(ع) و حضرت فاطمه زهرا(س) بودند. پیامبر اکرم(ص) او را سخت دوست داشت و در روایات آمده است که آن حضرت را بر شانه مینهاد و مىگفت: خداوندا، من دوستش دارم، تو نيز او را دوست بدار.
امام حسن(ع) در مدت عمر با برکت خود و امامتشان احادیث بسیاری را به یادگار گذاشتند که میتواند چراغ راه زندگی ما باشد. در ادامه سخنانی از ایشان تقدیم مخاطبان ایکنا میشود.
«الإمامُ الحسنُ عليهالسلام ـ لمّا سُئلَ عنِ الكَرَمِ ـ: الابتِداءُ بالعَطيَّةِ قَبلَ المَسألةِ ، و إطعامُ الطَّعامِ في المَحْلِ: امام در پاسخ به اين پرسش كه بزرگوارى چيست؟ فرمود: دَهِش پيش از خواهش و اطعام كردن در قحطى.»
«مَنِ اتَّكَلَ على حُسنِ الاختِيارِ مِنَ اللّهِ، لَم يَتَمَنَّ أنّهُ في غَيرِ الحالِ التي اختارَها اللّه ُ لَهُ: هركه به حُسن انتخاب خداوند تكيه كند، جز آن وضعى را كه خدا برايش برگزيده است، آرزوى داشتن وضعى ديگر نكند.»
«اُوصيكُم بتَقوَى اللّه ِو إدامَةِ التَّفَكُّرِ؛ فإنَّ التَّفَكُّرَ أبو كُلِّ خَيرٍ و اُمُّهُ: شما را به تقواى الهى و انديشيدنِ هميشگى سفارش مىكنم؛ زيرا كه انديشيدن پدر و مادر همه خوبیهاست.»
«و قد سُئلَ عنِ الجُودِ: بَذْلُ المَجْهودِ: امام حسن(ع) در پاسخ به اين سؤال كه بخشندگى چيست؟ فرمود: بخشيدن دسترنج.»
«أمّا الكَرَمُ فالتَّبرُّعُ بالمَعروفِ و الإعطاءُ قَبلَ السُّؤالِ: بزرگوارى، احسان كردن داوطلبانه است و دَهِش پيش از خواهش.»
«ما تَشاوَرَ قَومٌ إلاّ هُدُوا إلى رُشدِهِم: هيچ مردمى با هم مشورت نكردند، مگر آن كه راه درست (حلّ مشكلات) خود را پيدا كردند.»
«نِعمَ العَونُ الصَّمتُ في مَواطِنَ كثيرَةٍ و إن كُنتَ فَصِيحا: در بسيارى جاها خاموشى، ياورى نيكو است؛ هرچند سخنور باشى.»
«قد أكثَرَ مِن الهَيبَةِ الصّامِتُ: آدم خموش، پر هيبت است.»
«التفكُّرُ حَياةُ قَلبِ البَصير: انديشيدن، مايه زندگى دل شخص با بصيرت است.»
منبع: کتاب میزان الحکمه، نوشته المحمدی الری شهری، الشيخ محمد جلدهای4،1، 6، 9.
انتهای پیام