پيام قيام حضرت سيدالشهدا مربوط به زمان خاصی نيست
گروه انديشه و علم: پيام قيام با شكوه سيدالشهدا(ع) منحصر به آن زمان نيست، بلكه اين پيام، پيامی جاويد و ابدی است و فراتر از محدوده زمان ومكان است وهرجا كه به حق عمل نشود و از باطل خودداری نشود بايد كاری حسينی كرد.
حجت‌الاسلام «ناصر پورمحی‌آبادی» استاد حوزه محموديه كرمان در گفت‌وگو با خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا) شعبه كرمان، با اشاره به قيام امام حسين(ع) در روز عاشورا گفت: قيام مقدس امام حسين(ع) ريشه در انحرافهای بنيادی و اساسی در جامعه اسلامی آن روزگار بوده و اين انحرافها زائيده انحراف حكومت اسلامی از مسير اصلی خود از سقيفه به بعد بود.
وی افزود: اسلام پس از شهادت امام علی(ع) كلاً به دست سلسله سفيانی و حزب ضداسلامی اموی افتاد و به گواهی اسناد تاريخی، سران اين حزب هيچ اعتقادی به اسلام و اصول آن نداشتند و ظهور اسلام و به قدرت رسيدن پيامبر اسلام(ص) را جلوهای از پيروزی تيره بنیهاشم بر تيره بنیاميه در جريان كشمكش قبيلگی در درون طايفه بزرگ قريش میدانستند و با حركتی خزنده، به تدريج در پوشش اسلام به مناصب كليدی دستيافتند و سرانجام از سال چهلم هجری، حكومت اسلامی و سرنوشت و مقدرات امت اسلامی به دست اين حزب افتاد و پس از 20 سال حكومت معاويه و به دنبال مرگ وی، پسرش يزيد به قدرت رسيد كه اوج انحراف بنيادی و جلوهای آشكار از ظهور «جاهليت نو» در پوشش ظاهری اسلام بود.
حجت‌الاسلام پورمحی‌آبادی تصريح كرد: امام حسين(ع) نمیتوانست در برابر چنين فاجعهای سكوت كند و احساس وظيفه میكرد كه در برابر اين وضع، اعتراض و مخالفت كند، سخنان، نامهها و ساير اسنادی كه از امام حسين(ع) به دست ما رسيده، به روشنی گويای اين مطلب است، اين اسناد بيانگر آن است كه از نظر امام حسن(ع) پيشوا و رهبر مسلمانان شرايط و ويژگیهايی دارد كه امويان فاقد آن‌ها بودند و اساس انحرافها و گمراهی‌ها اين بود كه عناصر فاسد و غيرلايق، تكيه بر مسند خلافت اسلامی و جايگاه والای پيامبر اكرم(ص) زده بودند و حاكميت و زمامداری آن‌ها، آثار و نتايج بسيار تلخ و ويرانگری به دنبال آورده بود.
مدرس حوزه علميه محموديه كرمان بيان كرد: پيام قيام باشكوه سيدالشهدا(ع) منحصر به آن زمان نيست، بلكه اين پيام، پيامی جاويد و ابدی است و فراتر از محدوده زمان ومكان است، هرجا و در هر جامعهای كه به حق عمل و از باطل خودداری نشود، بدعت‌ها زنده، و سنت‌ها نابود شود، هرجا كه احكام خدا تغيير و تحريف يابد و حاكمان و زمامداران با زور و ستمگری با مردم رفتار كنند، در هر جامعهای كه ويژگیهای جاهليت را داشته باشد آن جامعه، جامعهای يزيدی بوده و مبارزه و مخالفت با مفاسد و آلودگیها و آمران و عاملان آن‌ها، كاری حسينی خواهد بود.
وی در پايان خاطرنشان كرد: حاكميت زمامداران اموی و اجرای سياستهای ضداسلامی توسط آنان، هويت دينی مردم را مسخ كرده و ارزش‌های معنوی را در جامعه از بين برده بود، امام در دنباله سخنان خود در منزل «ذی حسم» فرمودند، «...مردم بندگان دنيايند، دين به صورت ظاهری و درحد حرف و سخن در زبانشان مطرح میشود، تا زمانی كه معاش و زندگی ماديشان رونق دارد، در اطراف دين گرد میآيند، اما زمانی كه با بلا وگرفتاری آزمايش شوند، دينداران در اقليت هستند.»
وی افزود: اسلام پس از شهادت امام علی(ع) كلاً به دست سلسله سفيانی و حزب ضداسلامی اموی افتاد و به گواهی اسناد تاريخی، سران اين حزب هيچ اعتقادی به اسلام و اصول آن نداشتند و ظهور اسلام و به قدرت رسيدن پيامبر اسلام(ص) را جلوهای از پيروزی تيره بنیهاشم بر تيره بنیاميه در جريان كشمكش قبيلگی در درون طايفه بزرگ قريش میدانستند و با حركتی خزنده، به تدريج در پوشش اسلام به مناصب كليدی دستيافتند و سرانجام از سال چهلم هجری، حكومت اسلامی و سرنوشت و مقدرات امت اسلامی به دست اين حزب افتاد و پس از 20 سال حكومت معاويه و به دنبال مرگ وی، پسرش يزيد به قدرت رسيد كه اوج انحراف بنيادی و جلوهای آشكار از ظهور «جاهليت نو» در پوشش ظاهری اسلام بود.
حجت‌الاسلام پورمحی‌آبادی تصريح كرد: امام حسين(ع) نمیتوانست در برابر چنين فاجعهای سكوت كند و احساس وظيفه میكرد كه در برابر اين وضع، اعتراض و مخالفت كند، سخنان، نامهها و ساير اسنادی كه از امام حسين(ع) به دست ما رسيده، به روشنی گويای اين مطلب است، اين اسناد بيانگر آن است كه از نظر امام حسن(ع) پيشوا و رهبر مسلمانان شرايط و ويژگیهايی دارد كه امويان فاقد آن‌ها بودند و اساس انحرافها و گمراهی‌ها اين بود كه عناصر فاسد و غيرلايق، تكيه بر مسند خلافت اسلامی و جايگاه والای پيامبر اكرم(ص) زده بودند و حاكميت و زمامداری آن‌ها، آثار و نتايج بسيار تلخ و ويرانگری به دنبال آورده بود.
مدرس حوزه علميه محموديه كرمان بيان كرد: پيام قيام باشكوه سيدالشهدا(ع) منحصر به آن زمان نيست، بلكه اين پيام، پيامی جاويد و ابدی است و فراتر از محدوده زمان ومكان است، هرجا و در هر جامعهای كه به حق عمل و از باطل خودداری نشود، بدعت‌ها زنده، و سنت‌ها نابود شود، هرجا كه احكام خدا تغيير و تحريف يابد و حاكمان و زمامداران با زور و ستمگری با مردم رفتار كنند، در هر جامعهای كه ويژگیهای جاهليت را داشته باشد آن جامعه، جامعهای يزيدی بوده و مبارزه و مخالفت با مفاسد و آلودگیها و آمران و عاملان آن‌ها، كاری حسينی خواهد بود.
وی در پايان خاطرنشان كرد: حاكميت زمامداران اموی و اجرای سياستهای ضداسلامی توسط آنان، هويت دينی مردم را مسخ كرده و ارزش‌های معنوی را در جامعه از بين برده بود، امام در دنباله سخنان خود در منزل «ذی حسم» فرمودند، «...مردم بندگان دنيايند، دين به صورت ظاهری و درحد حرف و سخن در زبانشان مطرح میشود، تا زمانی كه معاش و زندگی ماديشان رونق دارد، در اطراف دين گرد میآيند، اما زمانی كه با بلا وگرفتاری آزمايش شوند، دينداران در اقليت هستند.»
