سوره حمد از ديدگاه قرآن و عترت
گروه انديشه و علم: سوره حمد به عنوان جامع‌ترين حكمت، شريف‌ترين گنجينه عرش الهی، سوره شفابخش، نعمت بزرگ و سنگين و برترين سوره قرآن معرفی شده است.
سوره مباركه حمد كه فاتحةالكتاب و سرآغاز كلام خدای سبحان است، در بارگاه الهی به گونه‌ای تكريم‌آميز، همتای قرآن عظيم قرار گرفته است و پيامبر اكرم(ص) هنگام پيشنهاد آموزش اين سوره به جابربن عبدالله انصاری، آن را برترين سوره كتاب خدا معرفی كرد.
اين سوره كه با تعظيم نام خدای رحمان و رحيم آغاز می‌شود و با ستايش و برشماری صفات جمال و جلال خدای سبحان و حصر عبادت و استعانت در او تداوم می‌يابد، با مسئلت هدايت از ساحت كبريايی اش پايان می‌گيرد.
سوره مباركه فاتحه‌الكتاب، كلام خدای سبحان است، ولی به نيابت از عبد سالكی كه جان خويش را متوجه ذات اقدس خداوند كرده و به راز گويی محبانه و عاشقانه به او می‌پردازد.
خدای سبحان در اين سوره، ادب تحميد، شيوه اظهار بزرگی و راه سخن گفتن عبد سالك با رب مالك را به سالكان كويش آموخته است و آن را «عمود دين» قرار داده: «لا صلاه الا بفاتحه الكتاب»، 10 بار تلاوت آن را در هر شبانه روز، بر متقربان به فرايض، فرض و چندين برابر آن را به شائقات قرب نوافل سفارش كرده است.
اگر سوره مباركه حمد مشتمل بر عصاره معرفت‌های قرآنی، كه همان اسرار مبدأ و معاد و دانش و سلوك انسان به سوی پروردگار است، نمی‌بود، اين گونه در كتاب خدا همتای «قرآن عظيم» قرار نمی‌گرفت و در كلام اسوه‌های سلوك الی‌الله با عظمت از آن ياد نمی‌شد.
اين مطلب بر گرفته از كتاب تفسير قرآن كريم و مؤلفش آيت‌الله «جوادی آملی» است.
اين سوره كه با تعظيم نام خدای رحمان و رحيم آغاز می‌شود و با ستايش و برشماری صفات جمال و جلال خدای سبحان و حصر عبادت و استعانت در او تداوم می‌يابد، با مسئلت هدايت از ساحت كبريايی اش پايان می‌گيرد.
سوره مباركه فاتحه‌الكتاب، كلام خدای سبحان است، ولی به نيابت از عبد سالكی كه جان خويش را متوجه ذات اقدس خداوند كرده و به راز گويی محبانه و عاشقانه به او می‌پردازد.
خدای سبحان در اين سوره، ادب تحميد، شيوه اظهار بزرگی و راه سخن گفتن عبد سالك با رب مالك را به سالكان كويش آموخته است و آن را «عمود دين» قرار داده: «لا صلاه الا بفاتحه الكتاب»، 10 بار تلاوت آن را در هر شبانه روز، بر متقربان به فرايض، فرض و چندين برابر آن را به شائقات قرب نوافل سفارش كرده است.
اگر سوره مباركه حمد مشتمل بر عصاره معرفت‌های قرآنی، كه همان اسرار مبدأ و معاد و دانش و سلوك انسان به سوی پروردگار است، نمی‌بود، اين گونه در كتاب خدا همتای «قرآن عظيم» قرار نمی‌گرفت و در كلام اسوه‌های سلوك الی‌الله با عظمت از آن ياد نمی‌شد.
اين مطلب بر گرفته از كتاب تفسير قرآن كريم و مؤلفش آيت‌الله «جوادی آملی» است.
