اگر عزاداری‌های حسینی ما را بیدار نکند + فیلم

حجت‌الاسلام والمسلمین شیخ میرزا عباس، مدیر داخلی حوزه علمیه انگلستان در درس‌گفتار «تأملی در عاشورا» که به مناسبت ماه صفر به همت خبرگزاری ایکنا و با همکاری استودیوی مرکز اسلامی انگلیس تولید شده است، نکاتی را در مورد  عزاداری‌های حسینی مطرح کرد که مشروح بیانات او به زبان انگلیسی و با زیرنویس فارسی در ادامه از نظر می‌گذرد.

سفر امام حسین(ع) به کربلا و عزاداری‌های ما برای ایشان، باید به ما در مورد ملاقات با خدا و این دیدار درس بدهد.

همانطور که قبلاً و در جلسه گذشته گفتیم انسان‌ها بنده این دنیا هستند و دین و ایمان آنها تنها در زبان آنها جاری است. در این دنیا تنها برای ابراز دینداری به صورت زبانی آفریده نشده‌ایم یا در مورد امام حسین(ع)‌ دوست داشتن ایشان تنها به سینه‌زنی نیست بلکه باید حبّ حسین را در وجود خود داشته باشیم.

این امر زمانی رخ می‌دهد که ما علم حضوری داشته باشیم. همانطور که قبلاً اشاره کردیم، ابتدا علم را باید حصول کرد که به آن علم حصولی می‌گوییم و سپس این تحصیل علم ما را به نقطه‌ای می‌رساند که ما با حضور و وجود خود به بینش می‌رسیم.

یکی از چیزهایی که ما را از رسیدن به این علم باز می‌دارد غفلت است. غفلت بدترین چیز برای مردم است. اما غافلان چه کسانی هستند؟ این افراد همچون حیوانات هستند، گوش دارند اما نمی‌شنوند، چشم دارند اما فاقد بصیرت هستند، دل دارند اما درک نمی‌کنند. این چیزی هست که در مورد آن صحبت می‌کنیم.

چیزی که در عزاداری امام حسین(ع) باید فراهم شود، عزاداری با تعقل و فهمیدن است. نامه امام حسین(ع) به حبیب‌بن مظاهر چه بود؟ در این نامه امام حسین (ع) از حبیب‌بن مظاهر به عنوان کسی که دین را می‌فهمد نام برده و به ما می‌فهماند که عزاداری امام حسین(ع) باید به ما درک بیشتر و عمیق‌تری از دین بدهد.

عزاداری امام حسین(ع) باید به ما قدرت بیدار شدن بدهد و یا همانطور که امام خمینی(ره) فرمودند هر چه ما از اسلام داریم از عزاداری در ماه محرم و صفر است، پس عزاداری امام حسین(ع) باید ما را بیدار کند. برای چه بیدار کند؟ برای داشتن نگاهی که امام حسین(ع) داشت که به او قدرت ایثار و از خود گذشتگی را داد.

پس غفلت چیست؟ غفلت به معنای این است که شما واقعیت را می‌شناسید، راستی را می‌شناسید ولی همه آنها را فراموش می‌کنید. مانند زمانی که عینک به چشم دارید اما دنبال عینک می‌گردید. این مسئله خیلی برای همه ما پیش آمده است. وقتی این مسئله به صورت فیزیکی برای ما رخ می‌دهد، تصور کنید چند بار به صورت روحی اتفاق خواهد افتاد.

مثلاً در بعد فیزیکی من کلید‌هایم را در جیبم دارم اما همزمان به دنبال آن می‌گردم. تصور کنید در بعد فیزیکی چقدر این غفلت قابل درک است؟ چقدر در وضعیت غفلت قرار داریم؟ بنابراین غفلت یعنی ما حقیقت را داریم و می‌دانیم اما در عین حال در جستجوی آن هستیم یا به روش درست و به معنای حقیقی به دنبال آن نیستیم.

پس عزاداری برای امام حسین(ع) به معنای بیرون آمدن از غفلت است. اگر عزاداری این کار را نکند یا زیارت عاشورا خواندن این درک را به ما ندهد و عزاداری امام حسین(ع) ما را به هم نزدیک نکند و اختلاف را بیشتر کند، این عزاداری به مسیر اشتباه رفته است.