پذيرش قطعنامه ۵۹۸ برای مصلحت انقلاب و نظام بود

به گزارش ایکنا از قم، حجت‌الاسلام محمدرضا قاسمی‌نیا، معاون سوادآموزی اداره‌كل آموزش و پرورش قم که سال‌ها در جبهه جنگ هشت سال دفاع مقدس حضور داشته است، به‌مناسبت ۲۷ تیر، سالگرد پذیرش قطعنامه ۵۹۸ سازمان ملل متحد مبنی بر پایان جنگ هشت ساله توسط بنیانگذار انقلاب اسلامی در سال ۱۳۶۷، در یادداشتی نوشت:

 

«بسم الله الرحمن الرحیم

 

ظهر روز دوشنبه بيست و هفتم تيرماه سال 1367 در يكی از سنگرهای خط مقدم جبهه شلمچه بوديم؛ آتش بی‌امان و سنگين دشمن هر لحظه بيشتر می‌شد كه ناگهان از راديو خلاصه اخبار ساعت ۱۴ را شنيديم كه هيچ تصورش را نمی‌كرديم، چون بچه‌های رزمنده به اميد فتح كربلا و رسيدن به قدس شريف و نابودی اسرائيل غاصب، لحظه‌شماری می‌كردند و آن خبر اين بود: قطعنامه ۵۹۸ كه به معنای پايان يافتن جنگ است پذيرفته شد.

 

به محض شنيدن خبر، بدون استثناء همه بچه‌های در سنگر به خاطر شنيدن اين خبر به گريه افتادند و مانند مادری كه فرزند عزيزش را از دست داده باشد فضای سنگر، غرق اشک و ناله و ماتم شد؛ بعد از لحظه‌ای در مشروح اخبار اعلام شد: از طرف فرمانده بسيجيان و رزمندگان حضرت امام خمينی(ره) با قبول قطعنامه و آتش‌بس موافقت شد، با اين حال تمامی بچه‌ها گريه‌شان تبديل به سكوت معناداری گرديد.

 

چراكه فهميدند اين موافقت و تصميم از طرف امام(ره) می‌باشد و امر ولايت فقیه بر همه امور مقدم است؛ اين تبعيت و اطاعت از ولايت فقيه و رهبری، روحيه هر رزمنده و بسيجی بود. 

 

در اينجا به ياد كلام حضرت امام رضا(ع) می‌افتم كه فرمودند: كلمه لااله الاالله حصنی فمن دخل حصنی امن من عذابی لكن بشرطها و انامن شروطها: يعنی اگر ولايت نباشد ديگر عبادات، ظاهری و پوسته‌ای بيش نيست و به حال شما نفعی نخواهد داشت.

 

اين درسی است برای آحاد ملت ايران و به‌خصوص مديران كشور كه تبعيت از مقام ولايت و رهبری حضرت آيت‌الله‌العظمی امام خامنه‌ای عزيز و حكيم را فراموش نكنند و يكی از راه‌ها و عوامل بسيار مهم مبارزه با دشمنان و پيروزی بر توطئه‌های اقتصادی، سياسی و فرهنگی و قوی ساختن ایران بزرگ در گام دوم انقلاب گوش به فرمان بودن فرامين و دستورات معظم‌له می‌باشد و طبق درس‌هايی كه از آموزه‌های قرآن كريم و اهل بيت عصمت و طهارت(ع) و غدیر خم و زيارت جامعه كبيره و صلوات شعبانيه می‌گيريم باید نه يک قدم جلو و نه يک قدم عقب بلكه همراه و همگام با ولايت باشيم و بر اين عهد و میثاق بمانيم.

 

حضرت امام خمينی(ره) درباره پذيرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنيت خطاب به ملت ايران فرمودند: با توجه به نظر تمامی كارشناسان سياسی و نظامی سطح بالای كشور كه من به تعهد و دلسوزی و صداقت آنان اعتماد دارم با قبول قطعنامه و آتش‌بس موافقت نمودم و در مقطع كنونی آن را به مصلحت انقلاب و نظام می‌دانم.

 

و خدا می‌داند كه اگر نبود انگيزه‌ای كه همه ما و عزت و اعتبار ما بايد در مسير مصلحت نظام و مسلمين قربانی شود، هرگز راضی به اين عمل نمی‌بودم و مرگ و شهادت برايم گواراتر بود، اما چاره چيست؟ من بار ديگر می‌گويم قبول اين مسئله برای من از زهر كشنده‌تر است، ولی راضی به رضای خدايم و برای رضايت او اين جرعه را نوشيدم و نكته‌ای كه تذكر آن لازم است این است که در قبول اين قطعنامه، مسئولان كشور ايران با اتكای خود تصميم گرفتند؛ تصميم امروز فقط برای تشخيص مصلحت بود و بدانيد كه پيروزی از آن شماست.

 

حضرت امام خامنه‌ای عزيز نيز در چهاردهم خرداد سال 1375 در مراسم سالگرد ارتحال حضرت امام خمينی فرمودند: پذيرش قطعنامه به خاطر ترس نبود به خاطر هجوم دشمن نبود، به خاطر تهديد آمريكا نبود كه آمريكا ممكن است در امر جنگ دخالت كند چون آمريكا قبل از آن هم در امر جنگ دخالت می‌كرد.

 

در تمام عمر ده ساله حيات مبارک امام رضوان الله عليه پس از پيروزی انقلاب، يک لحظه اتفاق نيفتاد كه او بخاطر سنگينی بار تهديد دشمن در هر بعدی از ابعاد دچار ترديد شود و اين يعنی همان برخورداری از روحيه حسينی.

 

قطعنامه ۵۹۸ شورای امنيت سازمان ملل دارای يک مقدمه و ده بند است و قبول آن اگرچه به معنای پذيرش آتش بس توسط ايران شد ولی رژيم عراق بارديگر به تهاجمات وحشيانه و کینه‌توز خود ادامه داد و به خاک ايران تجاوز كرد و مقصود پليدش تصرف نقاط مهمی از كشور مانند خرمشهر و رسيدن به تهران بود كه البته به مطامع شيطانی و آمریکایی و واهی خود نرسيد و در ۲۹ مرداد سال ۱۳۶۷ جنگ پايان يافت.

 

طبق بند ششم قطعنامه توسط كميته حقيقت ياب، در هجدهم آذرماه سال 1370 عراق به‌عنوان متجاوز و آغازكننده جنگ و تهاجمات معرفی شد و به شورای امنيت و دنيا اعلام گرديد.

 

ياد ايثارگران و رزمندگان سلحشور عرصه هشت سال دفاع مقدس، جهاد، شهادت و ایثار، جانبازان، آزادگان و خانواده بزرگوار آنان را گرامی و ارج می‌نهيم و درود سلام خداوند و فرشتگانش را نثارشان می‌كنيم و بايد قدرشناس عزت‌آفرینی‌ها، فداكاری‌ها و عظمت  افتخارات‌شان باشيم تا در پيچ و خم‌های زندگی روزمره خود،  فراموش نشوند.»