با شکرگزاری میتوان به خالق تقرب جُست، شکر فرصتی است تا با خدای خود مناجات و نجوایی داشته باشیم. امام صادق(ع) میفرماید: «هرگاه یکیاز شما به یاد نعمتی از نعمتهای خدای عزوجل افتاد، پیشانیش را برای شکرگزاری، برروی خاک بگذارد و اگر سواره بود، پیاده شود و سجده کند و اگر بهخاطر انگشتنما شدن نمیتواند پیاده شود، پیشانیش را بر زین اسب بگذارد و اگر این هم نشد پیشانیش را بر کف دست بگذارد و خدا را بر نعمتهایش شکر کند».(میزان الحکمة 2/1489)